کد مطلب:150216 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:282
چه باید کرد
هم «محبت به حق» و هم «نترسیدن از مرگ» دو عنصری است كه انسان را از همه سایه های دروغین اژدهای بزرگ قدرت در هر زمانی می رهاند. انسان در نترسیدن از مرگ، خود را رها می كند؛ در عشق و محبت به حق، پیله ی نظر به خود و منیت خود را می شكافد و رو به عالمی فوق عالم ترس می كند؛ و این هر دو، «محبت به حق و نترسیدن از مرگ» در ایمان به خدا جمع است. حسین علیه السلام نمایش همین ایمان است یعنی محبت به حق و نترسیدن از مرگ. و
راه رها شدن انسان از دست همه قدرت های دروغین را نشان می دهد، چه قدرت دیروز اموی، و چه قدرت پوچ گرای امروز غربی، تا با نشاط آزادی از ترس، روزگار را در ذوق حضور با حق بگذرانی.
گاهی احساس می كنید از همه چیز آزادید و انگار تمام دریچه های غیب به سوی شما باز شده است و در یك حالت آزادی از گذشته و آینده، در یك حالت حضور با حق، در یك حالت شور و نشاط ارتباط با حق زندگی را می یابید، زندگی یعنی این. اگر می بینید در یك نشاط حضور با حق نیستید جای پای آن را در ترس از مرگ پیدا كنید،ترس از مرگ نمی گذارد كه ما با حق باشیم و كربلا یعنی نترسیدن از مرگ و دل سپردن به حق. [1] .
باز برگردیم به شرح حال زمان معاویه:
آرام آرام، مقاومت ها از بین رفته و زهر فرهنگ اموی - رومی معاویه، در تمام رگ و پی جامعه نفوذ كرده بود و هیچ كس باور نمی كرد جز تسلیم به وضع موجود كار دیگری ممكن باشد و آنچه به علاقمندان به ارزش های معنوی القا می شد و در گوش ها دائم زمزمه می كرد، این بود كه دیگر كاری نمی شود كرد. حالا سه گروه وجود دارد: یك گروه دل به غرب سپرده و زندگی خودشان را در بزك كردن بیشتر دنیا، پوچ كرده اند و می خواهند بقیه را هم به این پوچی بكشانند. گروه دوم دلشان با امام و انقلاب است. اما می گویند: فایده ندارد كاری نمی شود كرد. اینها قبول دارند حق با امام و رهبر است ولی می گویند: همه جا را دشمن گرفته است. گروه سوم كسانی هستند كه دلشان با حق و ارزش ها است و مثل حسین علیه السلام امیدوار هستند؛ چرا كه فرهنگ حسین علیه السلام
یعنی فرهنگ امیدواری.
فرهنگ معاویه امثال گروه دوم را سر جای خودشان میخكوب كرد و امام حسین علیه اسلام با شهادت خود این گروه دوم را تكان دادند و آنها را به گروه سوم پیوند زدند تا امیدواری برای همیشه، راه و روش جبهه حق باشد آنگاه كه به حسین علیه اسلام اقتدا شود.
راه رها شدن انسان از دست همه قدرت های دروغین را نشان می دهد، چه قدرت دیروز اموی، و چه قدرت پوچ گرای امروز غربی، تا با نشاط آزادی از ترس، روزگار را در ذوق حضور با حق بگذرانی.
گاهی احساس می كنید از همه چیز آزادید و انگار تمام دریچه های غیب به سوی شما باز شده است و در یك حالت آزادی از گذشته و آینده، در یك حالت حضور با حق، در یك حالت شور و نشاط ارتباط با حق زندگی را می یابید، زندگی یعنی این. اگر می بینید در یك نشاط حضور با حق نیستید جای پای آن را در ترس از مرگ پیدا كنید،ترس از مرگ نمی گذارد كه ما با حق باشیم و كربلا یعنی نترسیدن از مرگ و دل سپردن به حق. [1] .
باز برگردیم به شرح حال زمان معاویه:
آرام آرام، مقاومت ها از بین رفته و زهر فرهنگ اموی - رومی معاویه، در تمام رگ و پی جامعه نفوذ كرده بود و هیچ كس باور نمی كرد جز تسلیم به وضع موجود كار دیگری ممكن باشد و آنچه به علاقمندان به ارزش های معنوی القا می شد و در گوش ها دائم زمزمه می كرد، این بود كه دیگر كاری نمی شود كرد. حالا سه گروه وجود دارد: یك گروه دل به غرب سپرده و زندگی خودشان را در بزك كردن بیشتر دنیا، پوچ كرده اند و می خواهند بقیه را هم به این پوچی بكشانند. گروه دوم دلشان با امام و انقلاب است. اما می گویند: فایده ندارد كاری نمی شود كرد. اینها قبول دارند حق با امام و رهبر است ولی می گویند: همه جا را دشمن گرفته است. گروه سوم كسانی هستند كه دلشان با حق و ارزش ها است و مثل حسین علیه السلام امیدوار هستند؛ چرا كه فرهنگ حسین علیه السلام
یعنی فرهنگ امیدواری.
فرهنگ معاویه امثال گروه دوم را سر جای خودشان میخكوب كرد و امام حسین علیه اسلام با شهادت خود این گروه دوم را تكان دادند و آنها را به گروه سوم پیوند زدند تا امیدواری برای همیشه، راه و روش جبهه حق باشد آنگاه كه به حسین علیه اسلام اقتدا شود.
[1] بحث ما در سال گذشته در اين باره بود كه: حسين عليه السلام يعني عشق به حق. امسال مي خواهيم در كنار آن بحث اين نترسيدن از مرگ را نيز، كه همه نجات ما است، از كربلا بياموزيم.